Dat ze dát nou niet snappen … Daar snap je toch niets van?

Afgelopen week had ik, dankzij een iets rustigere werkweek vanwege de voorjaarsvakantie, de kans om met een aantal gemeenten en collega’s bij te praten. Het waren fijne, open en eerlijke gesprekken. Gesprekken waarin we samen reflecteren, vreugde en frustraties delen en onze motivatie bespraken in hoe we ons werk en onze organisatie benaderen.

Opvallend genoeg hoorde ik in vier verschillende gesprekken dezelfde uitspraak terugkomen: ‘Dat ze dát nou niet snappen. Daar snap je toch niets van?’ De opbouw van het verhaal was telkens identiek:

1. Wij zien wat nodig is.
2. We hebben nodig dat de ander dit ook zo ziet, want die speelt een rol om te komen tot wat wij nodig achten.
3. De ander ziet het anders.
4. Dat ze dat nou niet snappen. Daar snap je toch niets van?

Telkens als ik deze woorden hoorde, zag ik een beeld voor me: iemand die van de ene kant van een sloot naar de andere kant roept wat de ander zou moeten begrijpen. Het werd me steeds duidelijker dat er op deze manier nooit een stap naar elkaar toe gezet zou worden. Integendeel, hoe sterker je overtuigd bent van je eigen gelijk, hoe groter de kans dat je jouw idee als superieur beschouwt ten opzichte van de ander.

De spiegel voorhouden 

En toen gebeurde het in het vierde gesprek opnieuw – maar dit keer was ik degene die het zei. Ik reflecteerde met een collega op een eerdere discussie over hoe we de werkelijkheid benaderen: vanuit de bedoeling van de wetgeving of vanuit de praktijk? Ik begreep niet dat we hier zo verschillend over dachten en had niet eens door dat ik tegen mijn collega zei: 'Dat ‘ons’ idee hierover niet wordt gesnapt, daar snap je toch niets van?'

Tot mijn collega me een cruciale vraag stelde: wat betekent dit voor wat jij te doen hebt om wél tot samenwerking te komen, vanuit een gezamenlijk idee? Het beeld van de sloot schoot voor de vierde keer die week door mijn hoofd.

Spiegelen en gespiegeld worden

Dit moment liet me opnieuw beseffen hoe belangrijk het is om gespiegeld te worden. Inzicht in je eigen (onbewuste) denken en handelen ontstaat niet vanzelf. Dit vraagt om een sparringspartner die de juiste vragen stelt. Iemand die je helpt herkennen wanneer je aan die zelfgecreëerde, ‘superieure’ kant van de sloot staat.

Dus, wie is jouw sparringspartner? En neem jij de tijd voor gesprekken waarin niet alleen inhoud telt, maar waarin ook jouw eigen handelen en gedrag een plek krijgen?