'Toen het duidelijk werd dat er acht tot tien weken als wachttijd stonden, schrok ik’

Wat hebben inwoners nodig om de stap van uitkering naar passend werk of andersom te zetten? Simpel Switchen wil de drempels om aan het werk te gaan wegnemen. En het mensen makkelijker maken om een stapje terug te doen als het even niet lukt. Het perspectief van inwoners staat altijd centraal. Karlijn is ervaringsdeskundig. Zij vertelt haar verhaal.

Karlijn had tijdens haar opleiding af en toe een baantje. Haar inkomen werd aangevuld met een beurs van DUO. Met een klein beetje hulp van haar moeder kon ze hiervan rondkomen. Na haar studie hield ze de baan aan die ze ook in de laatste jaren van haar studententijd had gehad. Haar baas had haar beloofd dat ze meer uren kon gaan maken, maar corona gooide roet in het eten. Ze raakte haar baan kwijt en er was nauwelijks aanbod. Karlijn deed alles wat ze kon om een nieuwe baan te vinden. Tevergeefs.

Karlijn: ‘Ik heb niet gelijk een uitkering aangevraagd. Ik heb overal gesolliciteerd waar het kon en ben op heel veel plekken naar binnen gelopen. Heel veel vrienden hebben mij ook geholpen via contacten om werk te vinden. Dit lukte niet en toen was opeens al mijn geld op. Ik zat heel krap en was in paniek.’

Afwijzing na afwijzing

Ze kreeg afwijzing na afwijzing en zag geen andere optie meer dan een bijstandsuitkering aan te vragen. ‘Ik heb hier tot op het laatste moment mee gewacht. Dat was niet zo handig. Omdat ik nog geen 27 ben, moest ik eerst een maand aantonen dat ik solliciteerde en daar had ik eigenlijk het geld al niet meer voor. Het was op.’

Een medewerker van de gemeente probeerde haar te helpen door haar met mensen in contact te brengen, maar door corona kon ook zij uiteindelijk niet veel voor Karlijn betekenen.

Toen die maand voorbij was kon ze pas een aanvraag voor een uitkering doen. ‘Het was heel stressvol. Tegelijkertijd ben je ook een beetje hoopvol omdat je constant bezig bent om er iets aan te doen. Je denkt dus dat het vast wel goed komt. Dat je vast wel ergens wordt aangenomen. Stress voert echter toch wel de boventoon.’ Ze stond superdiep in het rood overal. ‘Het had niet veel gescheeld of ik was mijn kamer kwijt geweest.’

Positief contact

Karlijn vond het contact met de gemeente positief, ze legden alles duidelijk uit en ze voelde zich begrepen. Wat wel een grote domper was – en voor veel stress zorgde – is hoe lang het proces duurde totdat ze een uitkering kreeg. ‘Ik had er zolang mee gewacht omdat ik de uitkering zag als allerlaatste redmiddel. Ik wilde helemaal niet in de bijstand terechtkomen.’

Karlijn vertelt verder: ‘Toen het duidelijk werd dat er acht tot tien weken als wachttijd stonden schrok ik heel erg.' Omdat ze ook nog geen 27 was, werd die wachttijd dus verlengd met een maand. ‘Dat was een superlange tijd. Ik dacht bij mezelf: hoe kan ik die tijd nog zonder geld doorbrengen?’

Rust en ritme

Karlijn heeft nu een uitkering en werkt ook parttime. Ze heeft weer wat rust en ritme in haar leven hervonden. ‘Nu ik me niet meer zo’n zorgen hoef te maken over geld, zie ik weer mogelijkheden. Om me heen komen ook weer wat meer dingen op gang. Ik kan weer een beetje helderder nadenken.’

Gelukkig is het goed gekomen en raakte ze met hulp van familie en vrienden net niet haar huis kwijt. Dit had echter niet veel gescheeld.